10 december, internationale dag voor de mensenrechten. Ach, wie maalt er om? Xi Ping gaat goede zaakjes doen in de Golfstaten. We voetballen er op los in Qatar. Biden bakt zoete broodjes met Saoedi-Arabië. Maduro mag weer ‘president’ zijn. Ortega zet zijn oud revolutionaire bondgenoten in de gevangenis. In Mexico worden elke dag tien vrouwen vermoord. En in de haven van Antwerpen slavenwerk.
Gelukkig zijn er wereldwijd bewegingen die het essentiële belang van mensenrechten in de kijker zetten. Wie anders? Hoe kunnen we ze steunen?
En hoe kunnen we het belang van alle sociaal-economische mensenrechten mee naar voren schuiven?
In de V.S. is er iets aan het bewegen. Nooit eerder zijn er zoveel stakingen en collectieve acties geweest als nu. Nooit eerder zijn zoveel nieuwe vakbonden opgericht als nu.
Op 980 plekken in het land zijn er dit jaar 630 collectieve acties geweest, schrijft Striketracker. In 2022 zijn het aantal aanvragen voor het oprichten van een nieuwe bond met meer dan 50 % toegenomen. We hoorden er niet zo veel van, maar ik lees dat bijna vijftig duizend academici momenteel met een actie bezig zijn.
Biden, die beloofde de meest pro-vakbondspresident ooit te zijn, deed alles om een staking van honderdduizend spoorarbeiders af te remmen.
Ik las net op facebook een heerlijk stukje van Bieke Purnelle over de gemiddelde Vlaming en over ‘vernieuwing’. Meer en meer denk ik dat de enige echte vernieuwing, de enige echte actie moet komen van de bonden. Ook zij moeten vernieuwen, beslist, maar zij hebben het potentieel.