Auteur: Admin

Zeshonderdvijfenzeventig miljoen (675)

Dit is het bedrag dat de Europese Commissie aan de alles behalve democratische President van Tunesië wil geven om ervoor te zorgen dat er vooral geen migranten naar Europa komen.

We weten inmiddels hoe de Tunesische regering dat doet: ze zet hulpeloze mensen gewoon over de grens, de woestijn in, zonder eten of drinken.

675 miljoen: hoeveel opvang kan je hiermee creëren voor vluchtelingen? Hoeveel integratieprogramma’s kan je ermee financieren? Hoeveel hulp kan je hiermee geven aan mensen die gewoon op zoek zijn naar een menselijk en waardig leven. Die bereid zijn hard te werken. Die een toekomst zoeken voor hun kinderen.

Ursula von der Leyen en Giorgia Meloni kunnen het goed met elkaar vinden. En Ursula moet campagne voeren om een twee ambtstermijn te krijgen. Haar EVP-fractie in het Europees Parlement onderhandelt met uiterst rechts. Ze bereiden samen, met de ontslagnemende Rutte van Nederland, een schandelijke toekomst voor in de Europese Unie.

Ja, het voorstel moet nog eenparig door de Europese Raad worden goedgekeurd. Zullen de regeringsleden meer ‘beschaving’ tonen, of zou dit zijn wat Macron bedoelde met zijn ‘dé-civilisation’?

De ‘wetten’ van de economie?

Het is al zo vaak gezegd, maar kan het ooit voldoende worden herhaald? Dat die ‘wetten’ van de economie helemaal geen ‘wetten’ zijn en vaak niet eens werden aangetoond.

Thierry Pauchant van de Universiteit van Montreal schreef er recent nog een boek over.

Dat van die ‘onzichtbare hand’, bijvoorbeeld, van Adam Smith, terwijhl de auteur vooral de noodzaak van een ethische benadering van de economie promootte, een economie voor mensen en samenlevingen.

Idem van de ‘creatieve destructie’ van Schumpeter, over de weldaden van innovatie, iets wat nooit of te nimmer door niemand werd aangetoond.

Zelfs de ‘wetten van vraag en aanbod’ zijn volgens de auteur niet meer dan een tautologie om de heilige markt te verantwoorden.

Het lijstje kan rustig aangevuld worden met alle ‘waarhgeden’ die we vandaag te horen krijgen, zoals ‘langer werken omdat we langer leven’, of de keuze die we zouden moeten maken tussen sociaal beleid en strijd tegen de klimaatverandering, terwijl ondertussen de defensie-uitgaven de pan uitrijzen.

Gemeenplaatsen, waar een deel van de goegemeente nog steeds in trapt.

De risico’s van de PEP’s

Nigel Farage – kent U hem nog? – was razend! ‘Ze willen dat ik het Verenigd Koninkrijk verlaat’, brieste hij.

Waarom? Er was een grondige financiële controle bezig van Sieur Farage, omdat dat zo hoort in het bankwezen voor alle ‘politically exposed persons’ (PEP), ofte mensen die politieke invloed hebben. In de strijd tegen corruptie en witwassen van kapitaal worden de rekeninghouder, zijn/haar familie en goede relaties door banken en rating agentschappen nauwkeurig onder de loep genomen. Het is Europese wetgeving.

Nigel Farage vond het helemaal niet netjes dat de NatWest Group ook zo’n controle wilde uitvoeren. Vreemd genoeg kreeg hij meteen de steun van andere belangrijke politici die niet graag hun vermogen willen laten doorlichten.

Nigel Farage, mocht U het vergeten zijn, was de stichter van de UKIP partij, de Independence Partij die later de Brexit Partij werd en hard heeft gelobbied om het V.K. uit de Europesqe Unie te halen.

De heer Farage is niet onbemiddeld, hij was lang actief in de financiële sector. Vandaar.

Vreemd toch hoe angstig die politici zijn.

Meer kanonnen, minder boter?

Politiek betekent: keuzes maken. En daarom is het allerbelangrijkste in de politiek de begroting die men wil besteden aan diverse beleidsterreinen. En waar het geld daarvoor vandaan moet komen.

Neem nu social beleid. Hoeveel mogen de pensioenen kosten? Als iedereen het erover eens is dat de pensioenen in ons land te laag zijn, mag er dan geen hoger percentage voor worden uitgetrokken? Of gezondheidszorg, of onderwijs? Vreemd genoeg blijken zowat elle regeringen in de hele wereld het moeilijk hebben om voor hun bevolking een faire sociale bescherming uit te bouwen om iedereen een waardig leven te kunnen bieden.

Idem met het klimaatbeleid. De rijke landen beloven en beloven en komen nooit hun beloften na.

Enkele weken geleden vertelde het Britse The Economist ons trouwens dat we een keuze moeten maken! Of social beleid, of klimaatbeleid! Waarom toch? Gezondheidszorg of pensioenen op een onbewoonbare planet heeft inderdaad weinig zin, maar waarom zouden we niet én een leefbare planeet én een goede sociale bescherming kunnen hebben?

Trouwens, hoe komt het toch dat er voor defensive nooit dat soort gevaarlijke afwegingen wordt gemaakt? Deze week vergadert de Navo in Vilnius en President Macron kondigt naar aanleiding van de quatorze juillet een verhoging van het defensiebudget voor de komende zes jaar met 40 % aan! Veertig procent! En betere pensioenen kunnen niet? Of een beleid voor de armzalige banlieues?

Wereldwijd gaat nu jaarlijks meer dan tweeduizend miljard Euro naar defensie, schrijft Le Monde.

Trouwens, de groenen die zo sterk achter het noodzakelijke klimaatbeleid staan, zeggen die iets over defensie?

Zoals gewoonlijk wil de Wereldbank ons gerust stellen: defensie-uitgaven hebben geen invloed op de welvaart, zo wordt gesust.

Wel kiezen tussen sociaal en milieu, maar defensie valt tussen de plooien. Rare mensen, die politici.

De kinderen van de Republiek

“Tegen de kinderen van de moeilijke wijken, wat ook hun oorsprong is, wil ik zeggen dat ze allemaal dochters en zonen van de Republiek zijn… We zullen niets opbouwen als we toelaten dat het racisme, de onverdraagzaamheid, het schelden en de beledigingen blijven toenemen… Met geweld los je nooit iets op”.

Wie denkt dat dit woorden van vandaag zijn, vergist zich. Het was de Franse President Chirac die ze uitsprak toen in 2005 eveneens zware rellen uitbraken na de dood van twee door de politie achtervolgde jongens, geëlektrocuteerd toen ze zich verscholen in een electriciteitskabine.

Vandaag is president Macron voorzichtig, maar zijn politiemensen en sommige politici spreken over ‘les hordes sauvages’, ‘des nuisibles’ … allemaal woorden die deze jonge mensen buiten de samenleving plaatsen. Chirac was beslist niet progressief, maar hij besefte wel dat er een ‘fracture sociale’ bestond. Macron had het eerder over ‘dé-civilisation’.