“Het is weer tijd voor politiek. Maar voor een creatieve politiek. Vernieuwd. Intergenerationeel. Boos worden op de politiek zonder het antidotum van de organisatie is als te eten geven aan het fascisme. Je kan geen kritiek geven op de ziekte door zelf ziek te worden.”
(Juan Carlos Monedero, Podemos)
Mocht de (Europoese, mondiale) linkerzijde dat begrijpen …
Vormen, organiseren, ageren…
Manuel Zelaya, Rafael Correa, Fernando Lugo, Luiz Inácio Lula da Silva, Dilma Rousseff, Evo Morales, Álvaro García Linera, Jorge Glas en vandaag Cristina Fernández de Kirchner. Dit is het lijstje van Latijnsamerikaanse leiders die het slachtoffer waren of zijn van gerechtelijke stappen, ‘lawfare’, een manier om overjaarse militaire staatsgrepen te vermijden en politici via de rechtbank of het parlement buiten spel te zetten.
Vier dagen lang zijn in Buenos Aires en diverse provincies grote betogingen georganiseerd in solidariteit met vice-President Cristina de Kirchner. Ze wordt beschuldigd van ‘misbruik van overheidsfondsen’ waartegen twaalf jaar gevangenisstraf en levenslang verbod op openbare functies wordt geëist.
Lees verder “De ‘Cristinazo’ in Argentinië”To die for a religion is easier than to live it … Jorge Luis Borges
Een coup tegen de Mexicaanse President? Twee, drie jaar geleden zou niemand echt verbaasd zijn geweest. Tijdens de verkiezingscampagne van 2018 was Lopez Obrador door de rechtse partijen als een baarlijke duivel voorgesteld, en wat zo iemand kan doen als hij eenmaal de macht in handen heeft… De plannen van de huidige President waren ook redelijk radicaal, dus angst was er zeker bij al diegenen die al bijna een eeuw lang de macht in handen hadden.
Vandaag is de situatie geheel anders. ‘AMLO’ zit een eind weg in de tweede helft van zijn mandaat, heeft samen met zijn bondgenoten een zeer ruimte meerderheid in het Parlement en de voorbereiding voor de verkiezingen van 2024 zijn begonnen. Het enige wat kenners van het politieke landschap zich kunnen voorstellen is dat het onderzoek naar de verdwijning van de 43 studenten in 2014 echt in de buurt zou komen van vorig President Pena Nieto of, nog erger, van de legertop. Dat beiden iets met die verdwijning hebben te maken of er althans informatie over hebben, daar is zowat iedereen van overtuigd. Of ze ooit kunnen vervolgd worden, is een geheel andere zaak.
Lees verder “De bananenschil van het anti-imperialisme.”by Anis Chowdhury and Jomo Kwame Sundaram
After four years of Trump’s ‘America first’ isolationism, US President Joe Biden announced “America is back”. His White House has since tried to find allies against China and Russia.
But it has not found many, especially in the Global South. His summit with Southeast Asian leaders was well attended, but promised little. Worse, his Summit of the Americas revealed fading US influence in its long-time backyard.
Africa not aligned
The latest U.S. Strategy Towards Sub-Saharan Africa (SSA) was expected to do better on the continent of Trump’s “shithole countries”. But it delivered little more than rhetoric. As with its Indo-Pacific Economic Framework for Prosperity, it is seen as “a hamburger without the beef”.
Biden’s strategy explicitly seeks to “counter harmful activities” by China and Russia, and “to expose and highlight the risks of negative PRC and Russian activities in Africa”. But it offers no evidence of such threats.
Read more: How NOT to Win Friends and Influence People (substack.com)
Die klemtoon op ‘flygsklam’, ik heb er me altijd aan geërgerd. Niet dat ik het essentieel vind dat mensen minstens één keer per jaar naar Phuket, Varadero of Punta Cana kunnen vliegen, wel omdat contact tussen mensen, voor toerisme, voor sociale bewegingen, voor academici, voor politici zo’n cruciaal onderdeel vormt van het bewustzijn dat we allemaal mensen zijn, in één enkele wereld. Neem die contacten weg, en we zinken weg in een groeiend nationalisme en communautarisme, we gaan ons verschuilen achter de kerktoren en we denken enkel nog in termen van ‘ik’ en ‘bij ons’.
Lees verder “Groen vliegen!”