Tientallen jaren etnische zuivering, kolonisering en bezetting. Het verzet daartegen heet ‘terrorisme’.
‘Terrorisme’ en de oplossing daarvoor heet ‘terugkeerbeleid’.
‘We willen het morele kompas zijn’, zegt Biden, en hij geeft miljarden aan Oekraïne en Israël. En het Zuiden? Zuid-Soedan? Somalië? Haïti? Honger in de wereld? Schuldenlast?
Arme mensen verdienen in eerste instantie begrip en vooral geen aalmoezen. Dat begrip houdt in dat we beseffen dat armoede in eerste instantie ook een politiek probleem is. Wie pakt dat aan?
Hetzelfde geldt voor het grote thema van vandaag: ‘terrorisme’ en geweld in het Midden-Oosten en in België. Dat is geen humanitair probleem dat humanitaire hulp en humanitaire corridors vereist. Het is een politiek probleem. Zéér politiek. Wie pakt dat aan?
Aalmoezen en liefdadigheid en morele hulp: ze zijn nuttig maar lossen niets op.
In Havana, Cuba, had dit week-end de top van de G-77 + China plaats. De G77 is een club van nu 134 ontwikkelingslanden die in de V.N. een eigen groep vormen en er als dusdanig hun stem kunnen laten horen. Met China erbij vertegenwoordigen ze 80 % van de wereldbevolking.
Ze hebben zich voorbereid op de belangrijke topvergaderingen die later deze maand in de V.N. in New York zullen plaats vinden. Secretaris-Generaal Guterres was op de top van de G-77 aanwezig.
Sommige landen, zoals Mexico, hebben verklaard opnieuw lid te willen worden van de club. Mexico is nu lid van de OESO en had als gevolg daarvan de G-77 in 1994 verlaten.
De G-77 pleit voor een nieuwe wereldorde, aansluitend bij wat ook op de top van de BRICS landen in Johannesburg is gezegd.
De ‘waarheid’ is gekend. Allende was geen democraat, zijn regering leidde tot communistisch totalitarisme en bovendien waren zijn economische maatregelen rampzalig.
Wie deze mythes wil ontkrachten leze Chili na 50 jaar: wie heeft gefaald? (uitpers.be) – ook voor wie denkt dat enkel de V.S. met de vinger dient gewezen te worden.
Ook wie denkt dat zulke dingen als in Chili vandaag niet meer kunnen gebeuren denkt best ook nog eens na of checkt de feiten.
Gisteren, 11 september, 50ste verjaardag van de staatsgreep tegen Salvador Allende, vond in Santiago de Chile een ontroerende plechtigheid plaats. In aanwezigheid van de President, Gabriel Boric, en tal van presidenten en ex-presidenten uit Latijns Amerika en Europa (Luis Arce, Gustavo Petro, Lopez Obrador, Pepe Mujica, Michelle Bachelet, Felipe Gonzalez, Ernesto Samper, Massimo D’Alema, enz., enz.) werd een plechtige Verklaring ondertekend, het ‘Compromis van Santiago’.
In die tekst wordt beloofd de democratie en de mensenrechten te verdedigen en geweld tegen te gaan. De rechterzijde weigerde die tekst te ondertekenen.
Op 10 september was er in Santiago een betoging van familieleden van vermoorde of verdwenen slachtoffers van de dictatuur. Ze werd verstoord door groepjes van uiterst rechts en door de carabineros met de wapenstok ontbonden.
En voor wie nog twijfelt: in Argentinië kwam begin deze maand extreem rechts bijeen om ‘hulde te brengen aan de slachtoffers van het terrorisme’. En daarmee bedoelen ze de ‘slachtoffers’ van de vakbondsmensen, studenten, intellectuelen en alle progressieven. Want staatsterrorisme was er volgens deze mensen niet in Argentinië, dat van die 30.000 doden is een verzinsel. Het is de democratie die de mensenrechten schendt. De militaire dictatuur was prima.
Of denk aan Bolsonaro en zijn voorkeur voor het militaire regime.
Extreem rechts leeft!
Dat dacht je maar … meer dan vier volle weken staat onze oranje vuilniscontainer op straat. Met etensresten dus. Je neemt dan contact met de ophaaldienst, en nog eens contact, en nog eens contact… bref, om de twee dagen met telkens het ‘vriendelijke’ antwoord: ‘we hebben kennis genomen van…’.
En dan gebeurt wat moest gebeuren: container valt om, de stinkende en rottende etensresten liggen op straat … opruimen met dicht geknepen neus, dank U wel concierge. En je neemt opnieuw contact…
Er staan nog steeds drie volle oranje containers op straat. En opnieuw schijnt de zon en is het warm.
Hoe kan dat toch? Slecht bestuur is al lang geen goede omschrijving meer.
Afgelopen maand augustus plaatste de burgemeester van Tijuana, stad aan de noordgrens van Mexico met de Verenigde Staten een stuk muur van drie ton, een overblijfsel van de Muur in Berlijn.
Het is de plek waar de Verenigde Staten een muur bouwden om migranten tegen de houden. Die muur reikt tot in de Stille Oceaan.
Wij zien ‘onze muur’, aldus de burgemeester van Tijuana, als een poging om een samenleving uit te bouwen, als een symbool van solidariteit en begrip, van sociale rechtvaardigheid, van vrijheid en verbroedering, iets voor het goed van iedereen.
‘Wij willen een wereld zonder muren’, want elke muur verdeelt. De muur van Berlijn is gevallen, en dat willen wij tonen.
Tijuana grenst aan de stad aan de overkant, San Diego. Ertussen ligt een destijds gezamenlijk ingehuldigd binationaal park, maar die goede tijd is voorbij. Caballero, de burgemeester, werd al herhaaldelijk bedreigd en moet nu onderduiken.