The Economist brengt een merkwaardig artikel deze week: hoe de levensverwachting van de Britten is gedaald sinds 2010. Uiteraard zal dit liberale blad niet wijzen op de zware gevolgen van de achteruitgang van de openbare diensten, de gezondheidszorg op de eerste plaats, of op de slechtere arbeidsomstandigheden, op de ongezonde voeding die arme mensen noodgedwongen moeten eten of, kortom, het gebrek aan levenswaardig perspectief voor jonge mensen. Neen, dat niet, dat vullen we zelf in.
Maar kijk, wat zegt The Economist? In vergelijking met Frankrijk en Denemarken blijkt dat er het afgelopen decennium 250.000 mensen te vroeg zijn gestorven. De levensverwachting stagneert sinds 2010. Mocht dezelfde evolutie van de afgelopen twee eeuwen zijn aangehouden, dan zouden er nu 700.000 mensen meer in leven zijn.
En ook: de levensverwachting daalt niet enkel bij oude mensen, maar in alle leeftijdsgroepen. Maar: de levensverwachting daalt NIET bij de rijken, wel bij de armen. Het volstaat tien kilometer uit Londen centrum te rijden om de levensverwachting voor mannen met 18 – achttien! – jaar te zien dalen, van 92 naar 74.
Er is COVID geweest, uiteraard had het een invloed, maar ongetwijfeld eveneens de superlange wachttijden om een ambulance aan je deur te krijgen en het bijna failliet van de spoeddiensten.
Neoliberalisme: het verbreken van een sociaal contract, het doden van mensen, onrechtstreeks. En dan de pensioenleeftijd optrekken? Kom nou.
