De leiders van de CAC40, de 40 belangrijkste beursgenoteerde ondernemingen in Frankrijk moeten afrekenen met de inflatie. Hun bedrijven hebben zo’n 160 miljard Euro winst gemaakt en hun verloning is met 52 % gestegen! Gemiddeld verdienen ze elk 7,9 miljoen Euro.
Bij de 120 grootste ondernemingen is de verloning ‘slechts’ met 22 % gestegen. Gemiddeld: 4,5 miljoen Euro.
Dat is inflatie die niet bestreden wordt. Ze hebben ook geen last van een ‘indexaanpassing’.
(Le Monde 23 november 2022)
Ik heb vragen en vooral veel twijfel over vrouwen al dan niet met hoofddoek voor de klas.
Ik begrijp de redeneringen over de vrijheid van vrouwen te dragen wat ze willen, over een sjaaltje meer of minder, over de kwaliteit van de lesgeefsters, enz. Allemaal zeer waar.
Anderzijds, ik volg het in de Brusselse straten al jaren, nog nooit heb ik een vrouw met een hoofddoek gezien én met blote armen of benen, ook niet tijdens de warme afgelopen zomer. Mag ik hieruit besluiten dat het voor die vrouwen toch niet enkel gaat over een keuze voor een bepaald kledingstuk of over een identiteit die nood heeft aan bevestiging, maar wel over een akkoord met een bepaald geloof en een bepaalde visie op wat vrouwen mogen en niet mogen?
In het Brusselse straatbeeld is iedereen vrij. Maar in de klas? De nonnen zijn weg, waarom nu een ander geloof wel aanvaarden? Het officieel onderwijs moet geen uithangbord voor een geloof zijn. Dit is geen islamofobie, noch katholofobie, noch religiefobie. Niemand moet zijn persoonlijke geloofsovertuiging kenbaar maken in de klas, noch christenen, noch joden, noch moslims, noch homo’s, noch vegans, noch anti-speciests, noch getuigen van Jehovah. Of denkt er iemand dat een overtuigd moslim of een overtuigd Christen niet geneigd zal zijn om in de les biologie het creationisme naast het darwinisme te stellen?
Godsdienstvrijheid is een mensenrecht dat moet gerespecteerd worden. Godsdienst hoort niet thuis in het officieel onderwijs, wel in de huiskamer of op straat, in de kerk of in de moskee.
Wat vooral zo onduidelijk blijft, is waarom vooral aan de linkerzijde veel mensen pleiten voor eenzijdige verdraagzaamheid. Verdraagzaamheid werkt toch noodzakelijkerwijs aan twee kanten? Is het niet de taak van links om in eerste instantie die vrouwen te steunen die vechten voor hun emancipatie? Die vechten voor hun vrijheid om die hoofddoek wel of niet te dragen, zoals in Iran? Die vechten voor gendergelijkheid? Nauwelijks vijftig jaar geleden stonden wijzelf voor diezelfde strijd. Onze vaders en moeders wilden niet dat we met een ‘lange broek’ de straat opgingen, maar we deden het toch, gelukkig maar.
Ik begrijp zeer goed dat velen zich willen afzetten tegen de openlijke islamhaat van rechts, maar juist dat zou linksen moeten aansporen om de puntjes op de i te zetten en in eerste instantie emancipatie en echte vrijheid te verdedigen. Voor iedereen. En uit respect voor anderen de neutraliteit in de klas te bewaren. Er is ook een moderne islam die vrouwen niet van onder tot boven wil bedekken. Respect!
Gelukkig lezen we nu heel wat over de duizenden buitenlandse arbeiders die op de WK-werven het leven hebben verloren.
Het zou interessant zijn een lijstje te zien over wie hier allemaal verantwoordelijk voor is, ik bedoel uiteraard mensen en instanties van buiten Qatar.
Kunnen we daarnaast aub niet vergeten dat er nog heel wat andere problemen zijn in dat gasrijke land.
De Sharia blijft de bron voor alle wetgeving. Dat heeft zo zijn gevolgen voor de godsdienstvrijheid. Andere religies dan islam (sjiitisch en sunni) mogen enkel zuiver privé worden beleefd. Bekeringen zijn uiteraard volkomen illegaal.
Qatar heeft de Universele Verklaring voor de rechten van de Mens aanvaard, met heel wat opmerkingen en een formeel voorbehoud bij de artikelen over gender gelijkheid. Vrouwen hebben dan ook zeer beperkte rechten in Qatar.
Alcoholverbruik en ‘illegale’ (buitenhuwelijkse) seks worden bestraft met zweepslagen. Voor homosexualiteit kan zelfs de doodstraf worden uitgesproken.
Leuk land, toch?
Wie meer wil weten over het (formele) arbeidsrecht: 2022: Labour reforms in Qatar: Coming together around a shared vision (ilo.org) en ILO News Update
Het zijn twee voorbeelden, niets meer maar ook niets minder dan dat. Een beetje opzoekingswerk en je kan de lijst langer maken.
In het derde kwartaal van 2022 maakte Shell voor 9,5 miljard USDollar winst. Dat is dubbel zoveel als in dezelfde periode vorig jaar.
BP maakte in datzelfde kwartaal een winst van 8,2 miljard USDollar.
Voor alle duidelijkheid: dat is respectievelijk 9.500.000.000 en 8.200.000.000 USDollar.
Die astronomische cijfers hebben niets te maken met ‘verstandige bedrijfsbeslissingen’ of ‘goed beheer’. Ze zijn gewoon het gevolg van ‘de markt’, de oorlog van Rusland in Oekraïne en de economische sancties tegen Rusland. Mooi meegenomen.
Het geld gaat ook niet naar nieuwe produktieve investeringen, naar onderzoek voor koolstofarme energie, neen, het gros gaat naar de aandeelhouders: 6,8 miljard USDollar voor Shell en 4,1 miljard USDollar voor BP. Voor één kwartaal dus, dit zijn drie maanden.
We weten dat voor elke Dollar die er bij BP in koolstofarme energie wordt geïnvesteerd, er 26 Dollar naar fossiele energiebronnen gaan en 46 Dollar naar de aandeelhouders. Shell doet niet beter. Daar kan geen enkele COP tegenop.
En hier wringt het schoentje pas echt. Want Staten laten dit toe of moedigen het zelfs aan. De afgelopen veertig jaar ging bijna al het geld naar aandeelhouders – vandaar de ontzaglijke hoge en groeiende ongelijkheid – en nauwelijks iets naar investeringen, laat staan de werknemers.
Oliemaatschappijen hebben eigendomsrechten die ze met alle middelen verdedigen. Staten kijken oogluikend toe. Burgers betalen. De voorgestelde overwinstbelasting is niet meer dan het afschrapen van enkele kruimeltjes.
Hoe lang aanvaarden we dit nog?
U heeft het vast wel gelezen: Jeff Bezos, af en toe de rijkste man ter wereld als Elon Musk hem geen voetje licht, wil zijn vermogen – een slordige 124 miljard USDollar – aan het goede doel schenken.
En tegelijk deelt de heer Bezos mee dat zo’n tienduizend personeelsleden naar huis mogen. Niet meer nodig.
Verder doet de heer Bezos er alles aan om vooral geen vakbond in huis te hebben. Hij zorgt zelf wel voor het welzijn van zijn werknemers. Hij stuurt zelf wel een mailtje om te zeggen dat hij hen niet meer hoeft.
Maar, zo denkt U misschien, toch is het mooi meegenomen, dat van die 124 miljard. Wie weet komt dat geld toch zijn ontslagen werknemers ten goede, of arme kindertjes, of vluchtelingen die anders honger lijden.
Dan bent U veel te optimistisch en wellicht moet die ballon van de filantropie eens grondig worden doorprikt.
Geld geven voor het goede doel, zo zegt de V.S.- wetgeving, wordt aangemoedigd. U mag dat aftrekken van uw belastingaangifte. Mooi. Voordeel één.
Maar, zo weten de heren Bezos en Zuckerberg en Musk en Buffett en Gates, U moet dat geld niet meteen uitgeven. Het volstaat het over te schrijven naar een fonds of stichting, en klaar is kees. Het mag daar rustig blijven staan, jarenlang of gewoon voor altijd. Mooi meegenomen!
Of met andere woorden, al die heren verkopen gewoon gebakken lucht en ze weten dat zeer goed. Ze doen alsof. Ze graaien en graaien en wekken de indruk dat ze ‘iets’ terug geven aan de maatschappij.
Belasting betalen? Nee, dat is echt niet meer van deze tijd. Vakbonden? Kom nou.
Wie gelooft die mensen nog?
En nu we officieel ook met acht miljard op deze planeet rond lopen, wil ik jullie mijn bijdrage niet onthouden. Geen paniek! Er zijn oplossingen, ook zonder Malthus:
Le débat sur la croissance démographique | Meer
https://www.meer.com/es/71203-el-debate-sobre-la-poblacion
Binnenkort ook in het Engels